หัวใจมันพองโตแบบอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก

ในชีวิตเกิดมายี่สิบกว่าปี ไม่เคยมีใครที่ไหนเรียกตัวเองว่าครูมาก่อน และไม่เคยรู้ถึงความรู้สึกของคำๆนี้ว่าเป็นยังไง จนตัดสินใจลาพักร้อนบวกกับวันหยุดมาเป็นครูอาสาบนดอย ที่ๆไม่มีไฟฟ้า สัญญาณโทรศัพท์ ที่นี่มีแค่ชาวบ้าน ต้นไม้ น้ำตก ภูเขา ดวงดาว น้ำใจ และมิตรภาพ ครั้งแรกตอนที่รถเลี้ยวเข้าหมู่บ้านแล้วมีเด็กๆ ยกมือไหว้พร้อมเรียกคุณครู ความรู้สึกตอนนั้นทั้งเขิน ทั้งทำตัวไม่ถูก หัวใจมันพองโตแบบอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก อาชีพครูนี่ยิ่งใหญ่จริงๆ ยิ่งเป็นสถานที่ๆครูขาดแคลน ชาวบ้านและเด็กๆจะดูแลเรามากเป็นพิเศษ ถ้าป้อนข้าวได้คงป้อนให้เรากินละ >< ขอบคุณใครสักคนที่กำหนดให้ฉันตัดสินใจได้มาสอนหนังสือ ได้มานอนกับชาวบ้านที่น่ารักเหลือเกิน ได้มาเล่นกับเด็กๆ มันเป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกภูมิใจในตัวเองมาก และสัญญาว่าจะกลับมาอีก ‪#‎คิดถึงเด็กๆ‬  (บันทึกโดยครูการิม)

Copy Protected by Chetan's WP-Copyprotect.