ของฝากจากอมก๋อยค่ะ หวังว่าจะทำให้ทุกๆคนมีความสุข เหมือนทีปุ้ยมีนะคะ ขอบคุณพี่ๆ เพื่อนๆ แทนเด็กๆและชาวบ้านแม่ฮองทุกคน ที่ช่วยสมทบทุนค่าอาหารกลางวัน เพราะปุ้ยคนเดียวคงทำไม่ได้แบบนี้ มันเป็นก๋วยเตี๋ยวที่อร่อยที่สุดในโลกปุ้ยเชื่อแบบนั้น (เงินส่วนที่เหลือจากค่าอาหารปุ้ยขออนุญาติมอบให้โรงเรียนสนับสนุนทุนการศึกษา โดยให้คุณครูเป็นคนจัดการนะคะ) คงไม่ต้องถามแล้วนะว่าทำใมถึงชอบไปอมก๋อย แต่ถ้าอยากรู้ต้องลองมาเองค่ะ มันบรรยายไม่ได้จริงๆ #บันทึกครูอาสาโดยครูปุ้ย
วันแรก กับกิจกรรมวันเด็ก เด็กดอย กับคำถามแรก บรรพบุรุษมาที่นี่กันได้อย่างไร ทำไมไม่อยู่ในที่ที่ไม่กันดารขนาดนี้ ถนนที่ไม่ใช่ถนน ไม่มีไฟ ไม่มีสัญาณโทรศัพท์ ใช้น้ำจากลำธาร และครูมาทำไม กับครู 2คนและเด็ก 70 คน วันที่สองกับกิจกรรมวันเด็ก กลางเต็นท์ เด็กน่ารักมากรอครูจัดกิจกรรม กลางแดดและ อาคารเรียน+ โรงอาหาร หลังเดียวกัน วันที่สาม กิจกรรม นำของไปให้เด็กหมู่บ้านใกล้ๆ และเดินน้ำตก ที่ทรหดและเนวิเกเตอร์สุดๆแล้วในชีวิต วันสุดท้าย พบกับวิวบนเขาที่สุดสวยมากๆ ….อ่านเต็ม ๆ ที่นี่ (บันทึกครูอาสาโดยครูเจี๊ยบ)
จริงๆ แล้วการไปอมก๋อยหรือการไปเป็นครูอาสา สำหรับเรามันเฉยๆ นะ เราไม่ได้อยากไปขนาดนั้น แต่การที่เห็นหยุยไปมา 2 ครั้ง ทั้งๆ ที่มันลำบากมาก (ดูจากรูปที่เธอโพส) เราเลยอยากไปให้เห็นกับตาตัวเองว่ามันเป็นยังไง อะไรคือเสน่ห์ของการเดินทางไปเป็นครูอาสาบนดอย …อ่านต่อที่นี่ บันทึกครูอาสาโดยครูมิกซ์
ไม่มีคำบรรยายใดๆอธิบายได้ทั้งหมด นอกจากไปสัมผัสด้วยตัวเอง ตอนไปครั้งแรกเมื่อปี 58 เพียวเพราะได้เห็นกระทู้นึงใน Pantip และอ่านเพจ 4 Dekdoi ทุกวัน ความรู้สึกเหมือน มีบางสิ่งบอกเราว่าเราต้องไป ชวนเพื่อนแล้วก็ไม่มีใครไป ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจไปคนเดียว แต่การที่เราไปคนเดียว ไม่ว่าจะครั้งนี้ หรือครั้งก่อน บอกเลยว่า เราไม่เคยกลับมาคนเดียว เพื่อนๆ พี่ๆที่มีที่นี่ทุกคน มาจากต่างที่ ต่างอาชีพ ต่างฐานะ แต่เมื่อทุกคนมาอยู่ที่นี่ ค่ายแห่งนี้ ทุกคนต่างถอดหัวโขน ถอดหน้ากาก ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง ไว้ในเมือง แล้วเป็นตัวของตัวเอง เมื่ออยู่กับเด็กๆ รอยยิ้มของทุกๆคน เสียงหัวเราะ เสียงร้องเพลง ความรู้สึกทุกความรู้สึก มันคือสิ่งดีๆ ที่ทุกคนส่งต่อให้กัน อ่านต่อที่นี่
โอ น้อยยย ออก
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อนะแค่3-4วันที่อยู่ด้วยกันมันจะทำให้คนเราผูกพันธ์กันได้ขนาดนี้ ขนาดที่ทำให้เราต้องพาตัวเองกลับมาในที่ที่ไม่ได้มีความสะดวกสบายอะไรซ๊ากกะอย่าง ..นอกจากความสบายใจอย่างไม่น่าเชื่อ ..อ้อออ ไม่สิ เรื่องคิดหนักมีอยู่สามเวลาคือ มื้อนี้จะทำไรกินดีนะ ฮ่าา
เหมือนเราหยุดชีวิตที่เร่งรีบไว้ในดินแดนที่ไม่มีใครรู้จัก มือถืออยู่ได้ยาวๆไม่ต้องชาร์จมีค่าแค่ถ่ายรูป55 เดินไปไหนเจอใครก็แจกยิ้มได้ คุยไม่รู้เรื่องก็ยิ้ม เจอหมู เจอหมาก็ยังยิ้ม จริ้งง
…ระยะทาง 50 กิโลเมตร ถ้าในกรุงเทพคงใช้ระยะเวลาไม่ถึงชั่วโมงในการเดินทาง แต่สำหรับที่นี่ อมก๋อย 50 กิโลเมตร เราใช้เวลาในการเดินทางประมาณ 3 ชั่วโมงนิดๆ ระหว่างทาง มีทั้งแดด ฝน ฝุ่น สลับกันไปมา เป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำอีกช่วงเวลานึง ทำให้เราได้นึก ทบทวนอะไรหลายๆอย่าง เราเกิดมามีโอกาสในชีวิตที่ดีกว่าคนที่นี่มากแค่ไหน เช่นการเข้าถึงความสะดวกสบาย อาหาร การศึกษาหรือเทคโนโลยีต่างๆมากมาย จนทำให้เราไม่รู้จักคำว่าพอกันหรือเปล่า ทำไมเราไม่ใช้โอกาสที่เรามีให้เกิดประโยชน์สูงสุดแล้วทำให้มันเกิดประโยชน์แก่ผู้อื่น… ติดตามตั้งแต่เริ่มจนจบได้ที่ http://pantip.com/topic/33841947
เวลาผ่านไปกว่า 1 เดือน ที่เกิดเหตุการณ์ไฟไหม้หมู่บ้านแม่ฮองกลาง ความช่วยเหลือหลั่งไหลเข้าไปทั้งจากชุมชนหมู่บ้านใกล้เคียงที่ได้มอบ เสื้อผ้าชนเผ่า ข้าวเปลือกข้าวสาร จากภายนอกอำเภออมก๋อย ที่ทยอยเข้าไปช่วยเหลือชุมชนบ้านแม่ฮองกลางครั้งนี้ สิ่งหนึ่งที่ได้เห็นคือ “น้ำใจของคนไทย ไม่เคยแห้ง” สามารถสร้างรอยยิ้มให้กลับคืนสู่ชุมชน หลายคณะหลายกลุ่มคนอาสา ทั้งที่เข้าไปในพื้นที่ด้วยตัวเอง และติดต่อผ่านแอดมินเข้าไป อีกครั้งที่พูดได้เต็มปากเต็มคำว่า “ขอบคุณคนไทยไม่ทิ้งกัน” [wppa type=”slide” album=”3″][/wppa]
4DekDoi part 2 “เรียนรู้ วิถีชุมชน” โดยครูสัน (Santisuk Amphan) httpv://www.youtube.com/watch?v=2DQ3EWlG60w&autoplay=0
httpv://www.youtube.com/watch?v=D7WeOolUHc4&autoplay=0
ค่ายอาสากิจกรรมวันเด็ก 58 โดยครูสัน (Santisuk Amphan) httpv://www.youtube.com/watch?v=w_VP2RlPauo&autoplay=0